Applaus, waarom doen we het?

Of het nu gaat om een ​​toneelstuk, een concert of, in een eenvoudige schoolvoorstelling, het applaus is een gebaar, een voorouderlijk gebaar, dat goedkeuring of afwijzing toont door de actie of het waargenomen object; Maar klapt u altijd voor een reden?

Volgens een studie uitgevoerd door de Universiteit van Uppsala in Zweden, het langdurige applaus dat we na een interpretatie maken, kan meer zijn dan een blijk van smaak, een weerspiegeling van zien wat anderen doen.

Gepubliceerd door de Journal of the Royal Society Interface, en geleid door de expert Richard Mann, Het onderzoek werd bijgewoond door 107 vrijwilligers, die verdeeld waren in zes verschillende groepen, die werden gevraagd om naar twee presentaties te luisteren.

Het resultaat van deze analyse was dat wanneer iemand begint te applaudisseren, het gebaar zich in een kwestie van seconden verspreidt als een infectie die zich van persoon tot persoon verspreidt.

Voor Mann is dat allemaal omdat je een sociale druk voelt om te gaan applaudisseren, en als je eenmaal bent begonnen, is er een even sterke druk om niet te stoppen, totdat iemand begint te stoppen.

Ook is binnen deze reflectie het aantal, volgens de specialist, in één geval, het publiek gemiddeld 10 keer per persoon kan applaudisseren. Bij een andere gelegenheid kunnen ze drie keer meer applaudisseren.

Wetenschappers zijn van mening dat applaudisseren een vorm van 'sociale besmetting' is die weerspiegelt hoe ideeën en acties winnen en hun moment verliezen.